 |
Η δεύτερη γενιά. Από αριστερά: Αγγελική,
Φαίδρα, Θεόδωρος & Μαρίνα Δούρου |
Ευθυτενής & χαμογελαστός, ο 77χρονος «πατριάρχης» της γνωστής εταιρείας ειδών ανδρικής ένδυσης αρνήθηκε ευγενικά να καθίσει μαζί μας. «Με τους νέους να μιλήσετε, με τα παιδιά και τα ανίψια μου. Τους καμαρώνω όσο δεν φαντάζεστε! Χάρη στη δική τους αφοσίωση μείναμε όρθιοι. Η τελευταία πενταετία ήταν η πιο δύσκολη στα εξήντα χρόνια της ιστορίας μας. Φαίνεται όμως πως η κατηφόρα σταμάτησε. Μας έσωσαν τα ανακλαστικά μας την ώρα που έπρεπε, το όνομά μας στην αγορά, οι καλές σχέσεις μας με τις τράπεζες, το γεγονός ότι είχαμε... λίπος. Και η αρχή πάνω στην οποία στηριχτήκαμε από το ξεκίνημά μας: vouloir, pouvoir. Αν θέλεις, μπορείς...»
Κοντοβάζαινα Αρκαδίας, αρχές της δεκαετίας του ’50. Ο Νίκος Δούρος, ένα από τα έξι παιδιά μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας, έχει καταφέρει -με πολλές θυσίες
του ίδιου και των γονιών του- να τελειώσει το Γυμνάσιο. Είναι καλός στα γράμματα, θέλει να γίνει στρατιωτικός γιατρός. Ομως, για να έχει το δικαίωμα να φοιτήσει στη συγκεκριμένη σχολή, πρέπει να διαθέτει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Και το γεγονός ότι ο πατέρας του είναι χαρακτηρισμένος αριστερός δεν του αφήνει κανένα περιθώριο. Ούτε καν να ονειρεύεται...
Ένας μακρινός συγγενής της οικογένειας που διατηρεί στην Πάτρα μια μικρή βιοτεχνία ειδών ένδυσης του προσφέρει δουλειά: να γίνει πλασιέ. Με δύο βαλίτσες γεμάτες εμπόρευμα, ο νεαρός Δούρος περνάει απέναντι, στη Ναύπακτο, και γυρίζει από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό. Ταξιδεύοντας με τα ξεχαρβαλωμένα λεωφορεία των ΚΤΕΛ εκείνης της εποχής, σε ένα οδικό δίκτυο ρημαγμένο στο μεγαλύτερο μέρος του από τον πόλεμο, φτάνει μέχρι την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα. Το ταξίδι θα επαναληφθεί πολλές φορές. Ο Νίκος Δούρος πολύ γρήγορα αποκωδικοποιεί τον κόσμο του ενδύματος, βλέπει τα κενά της αγοράς, αποκτά καλές σχέσεις με εμπόρους, καταλαβαίνει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο οι καταναλωτές επιλέγουν ρούχα. Σύντομα αποφασίζει να μην είναι πια «υπαλληλάκι», όπως λέει, αλλά να φτιάξει τη δική του επιχείρηση. Καλεί μάλιστα στην Πάτρα τους αδελφούς του, Παναγιώτη και Ανδρέα, και τους γονείς του, για να τον βοηθήσουν.
Κάπως έτσι, το 1960 γεννιέται η «Νίκος Δούρος και αδελφοί», μια ταπεινή οικοτεχνία που παρασκευάζει και διαθέτει στην αγορά εσώρουχα και κάλτσες. Επόμενο βήμα, η δημιουργία βιοτεχνίας. Κι ενώ η πλειονότητα των ανδρών φορούν τότε μακριά εσώρουχα, οι Δούροι φτιάχνουν εσώρουχα τύπου μπόξερ, τα οποία κυκλοφορούν σε μια μοντέρνα συσκευασία και κάνουν θραύση! Το 1971 η επιχείρηση γίνεται ανώνυμη εταιρεία. Σε μια εποχή που στην πρωτεύουσα της Αχαΐας μεγαλουργούν επιχειρήσεις όπως η Αχάια Κλάους, η Πειραϊκή Πατραϊκή και ο Λαδόπουλος, η νέα Α.Ε. διεκδικεί το δικό της μερίδιο στην αγορά, με το μικρό της εργοστάσιο των 400 τ.μ. στην οδό Μαραγκοπούλου, εκεί όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται η έδρα της.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας - και της χώρας, και της οικογένειας Δούρου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν έχει ήδη δρομολογηθεί η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ -με τις κοσμογονικές αλλαγές που αυτή σημαίνει για το χώρο του εμπορίου-, γεννιέται η DUR: με νέο όνομα, με το γνωστό λογότυπο με την κόκκινη τελεία και μια στροφή στο ποιοτικό ανδρικό ντύσιμο. Τη δεκαετία του ’90 το brand name έχει πια καθιερωθεί και η θέση της εταιρείας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό εδραιώνεται. Το 1992 η Dur ανοίγει το πρώτο κατάστημά της στην Αθήνα, στην οδό Τσακάλωφ. Τα πόλο μπλουζάκια της γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλή, οι επενδύσεις ολοένα και μεγαλύτερες. Ο Παναγιώτης Δούρος φεύγει από τη ζωή από το 1997. Δεν θα προλάβει να δει την είσοδο της εταιρείας στο χρηματιστήριο, το 2000, ούτε τους κλυδωνισμούς στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης.
«Δεν είμαστε αλεξιπτωτιστές»
 |
| Θεόδωρος Δούρος |
Τον αγώνα της επιβίωσης στις άγριες συνθήκες της ύφεσης η Dur έμελλε να τον δώσει με τη δεύτερη γενιά στο τιμόνι: τον μοναχογιό του Νίκου, Θεόδωρο Δούρο, στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, τις αδελφές του Αγγελική και Μαρίνα, υπεύθυνες για το εμπορικό και το δημιουργικό κομμάτι αντίστοιχα, και την εξαδέλφη τους Φαίδρα, κόρη του Ανδρέα Δούρου, που χειρίζεται τις προμήθειες. «Το 2008, όταν τα πρώτα σημάδια της κρίσης ήταν εμφανή, οι οικονομικοί μας σύμβουλοι ήταν σαφείς: “Μαζευτείτε κατά 95% και περιμένετε την κατάλληλη στιγμή για να ξαναβγείτε στην αγορά. Το σκεφτήκαμε καλά. Δεν αντέχαμε να δούμε την εταιρεία να συρρικνώνεται. Επιλέξαμε να δώσουμε τη μάχη μας, έχοντας όμως συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα είχε οριστικά και αμετάκλητα αλλάξει, ότι τίποτα από όσα γνωρίζαμε σε αυτήν τη χώρα δεν θα επέστρεφε στην προτέρα κατάσταση. Για την οικογένεια αλλά και τους εργαζομένους μας ήταν μια συγκλονιστική στιγμή».
Η Dur, λοιπόν, σε αυτή την προσπάθεια να μείνει στην επιφάνεια και να μη βουλιάξει -όπως εκατοντάδες άλλες ελληνικές επιχειρήσεις- άλλαξε ριζικά: το προφίλ της, το στυλ των ρούχων (απευθυνόμενη σε πιο νεανικό κοινό), τα μαγαζιά της. Μείωσε τα λειτουργικά της έξοδα κατά 19%. Αναπροσάρμοσε και την τιμολογιακή πολιτική της, μέσω πολλών προωθητικών ενεργειών και προσφορών. Και σε αυτή την περίπτωση η γνώμη των «ειδικών», των οικονομικών συμβούλων, ήταν διαφορετική. «“Μην πέσετε στην παγίδα να κάνετε προσφορές και να μειώσετε τις τιμές”, μας συμβούλευαν κάποιοι. “Θα χαλάσει η εικόνα του brand”», λέει ο Θεόδωρος Δούρος. «Ποιο brand; Αν δεν αντιδρούσαμε στις κοσμογονικές αλλαγές που συνέβαιναν στην αγορά, δεν θα υπήρχε εταιρεία - άρα ούτε brand!»
Οι κινήσεις φαίνεται πως απέδωσαν. Η Dur διαθέτει σήμερα ένα δίκτυο 27 καταστημάτων λιανικής πώλησης με την επωνυμία της σε όλη την Ελλάδα, ενώ υποστηρίζεται από ένα εξίσου ισχυρό δίκτυο χονδρικής. Απασχολεί συνολικά 80 άτομα προσωπικό, χωρίς να υπολογίσουμε τους εργαζομένους στις μικρές βιοτεχνίες ανά την Ελλάδα με τις οποίες συνεργάζεται για την παραγωγή των ρούχων της. Πέρα από την εγχώρια δραστηριότητά της, πραγματοποιεί εξαγωγές στη Μέση Ανατολή, την Αρμενία, την Κύπρο, την Τσεχία. Και ενώ από το 2009 ο κύκλος εργασιών της μειωνόταν, το 2013 κατάφερε να αναστρέψει το κλίμα με μια μεικτή κερδοφορία 56%, παρουσιάζοντας θετικό EBITDΑ (τα κέρδη, δηλαδή, προ φόρων τόκων και αποσβέσεων, τα οποία διαμορφώθηκαν στα 119.437 ευρώ), έναντι αρνητικού EBITDA ύψους 1,117 εκατ. ευρώ το 2012. Τον Σεπτέμβριο θα ανοίξει άλλο ένα κατάστημα, στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων, στη Σόφια.
«Αγωνιστήκαμε όπως όλοι στην Ελλάδα. Δεν ήμασταν εξαίρεση - αυτό μας έδινε κουράγιο», τονίζει από την πλευρά της, ως υπεύθυνη προμηθειών, η Φαίδρα Δούρου. «Δεν ήταν εύκολο. Στην αγορά δεν υπάρχει προμηθευτής που να μη σου ζητάει εγγυήσεις. Εμείς τις παρείχαμε, χωρίς όμως να μετακυλήσουμε αυτή την πίεση στους πελάτες μας της χονδρικής. Τους στηρίξαμε. Δεχτήκαμε επιταγές πολύ μακρινές. Η συνέχεια έδειξε ότι σωστά πράξαμε». «Οι δείκτες αρχίζουν πλέον να αποδεικνύουν αυτό που εμείς, από ένστικτο, ήδη ξέραμε: ότι η εταιρεία είναι βιώσιμη», συμπληρώνει ο κ. Δούρος. «Δεν είμαστε αλεξιπτωτιστές
στο χώρο του ενδύματος, έναν κλάδο όπου η πτώση δυστυχώς ξεπερνάει το 50%.
Το 2008, όταν ξέσπασε η κρίση, εμείς ακόμα επενδύαμε. Δεν ήμασταν μάγοι να ξέρουμε τι θα ακολουθούσε το κράτος καλά-καλά δεν ήξερε και μας διαβεβαίωνε πως όλα βαίνουν καλώς. Δανειστήκαμε χρήματα σε ένα μάξιμουμ ανάπτυξης και ξαφνικά έπρεπε να φρενάρουμε. Ηταν πολύ επώδυνο. Αλλά, όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό, ρόλο έπαιξε αυτό που σας είπε ο πατέρας μου: vouloir, pouvoir...»
