Ο Παναγιώτης ο "ντελάλης" ήταν από τα πιο αγαπητά, αγαθά και δραστήρια άτομα στο χωριό μας.
Βγάζοντας τα προς τo ζην πότε ως ντελάλης, πότε ως αχθροφόρος, πότε ως εργάτης, ο Παναγιώτης έζησε με εντιμότητα, αξιοπρέπεια και προσφορά στον τόπο.
Οι εικόνες που έχουμε στο νου μας όλοι όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε στην περίοδο της βιολογικής του ύπαρξής, τον θυμόμαστε μόνο με αγάπη και με αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που δυστυχώς έσβησε αλλά δεν ξεχάστηκε.
Αν παρατηρήσουμε λίγο την φωτογραφία, θα διαπιστώσουμε ότι δεν μας λείπει μόνο ο Παναγιώτης.
Μας λείπει και το αυλάκι στο πλάι του δρόμου, οι πικροδάφνες και η κυρίως Γαλήνη εκείνης της εποχής. Γαλήνη που ναι μεν διακοπτόταν και τότε τις δικές της μικρές ... παραφωνίες, αλλά που δεν οφείλονταν σε έντονες μικροπρέπειες καλαμοκαβαλημένων "παραγόντων". Αν και τότε είχαμε πολιτικούς, ιατρούς, επιχειρηματίες, αστούς και εργαζόμενους.
Όλα μπορούν να φτιάξουν αρκεί να το θέλουμε. Και το θέλουμε.
Κατερίνα